Willem Tjebbe Oostenbrink
Willem Tjebbe Oostenbrink (Grijpskerk, 1963) dicht en draagt voor in het Westerkwartiers (West-Gronings) en in het Nederlands.
In 2024 verscheen zijn derde dichtbundel Uutkomst (Uitkomst; Huus van de Taol, Beilen). Eerder verschenen: Opdreugde troanen (Opgedroogde tranen, 2013) en Zolt en Stof (Zout en Stof, 2017). Voor zijn poëzie ontving hij verschillende prijzen (Borslaprijs (2021, 2014); Johann Friedrich Dirks 2017; Freudenthal
Aanmoedigingsprijs (2010).
Zijn poëzie lijkt op het eerste oog verbonden met zijn geboortegrond, het Groninger Westerkwartier, maar bij nadere beschouwing breder, universeler.
Gedichten zijn gepubliceerd in tijdschriften (Krödde, het Friese Ensafh, het Drentse Roet, Meander, SLA-Avier), beleidsrapporten en bloemlezingen (Nationale Gedichtenwedstrijd Prijs de Poëzie) en in de publieke ruimte (De Fochtel Fochteloërveen, Grootegast, Bruggenmonument Zuidhorn, Dokkumer Nieuwe Zijlen). Hij treedt regelmatig op (Prinsentuin Groningen; Noordwoord; Penrose Amsterdam, Haarlemse Dichtlijn). Hij schrijft columns voor digitaal tijdschrift voor poëzie Meander Magazine, en organiseert workshops over poëzie en creativiteit.
Uutkomst
As eier noa 21 doagen niet uutbennen, bennen ze gel.
Mor wat as je nog n piekje ien n ei heuren?
Kom der toch uut, docht k nog, dat ik wol helpen.
Ik moek n gatje ien e dop, brak wat stukjes òf.
Was de schoal hard, t kukentje septiel?
Hoe dan ok, t piekje kroop toch uut t ei.
Op e poten stoan, is n veurnoam ding
om veuruut te kommen ien t leven.
Toch het er de reis niet annommen. Noatuur geft
gien redens woarom d’een aal en d’aander niet.
Aanboden diensten worden zelden eerd.
Et liekt t löt van de helper, lös van wat een
aalmoal zigt wat der neudeg wezen mag:
hulp bieden kennen, mor gien uutkomst.
Surprise
Soms beleef ik iets bijzonders, dan ben ik helemaal flabbergasted.
Tot iemand mij zei dat hem dat verbaasde, want ik zag er stunned uit.
Ik vroeg of hij verbijsterd bedoelde, maar het was echt stunned,
misschien met een zweem van dumbfound, opperde hij.
Zelf ging ik denken aan astonished maar dat vond hij ongeloofwaardig.
Vragend keek hij me aan, dan was het volgens hem meer blown away.
Maar dat komt bij mij meer over als overdonderd en dat was ik niet.
Waarop hij me vroeg of ik sprakeloos was.
Hallo, dacht ik, waar zie je voor mij aan? Alsof ik letterlijk
niet uit mijn woorden kan komen. Maar dat bedoelde hij niet.
Het gaat er volgens hem om hoe ik aan mijn woorden kom.
Hij vindt zoals ik alles formuleer oprecht verbazingwekkend.
Dit is een totale verrassing, zei ik, zeg maar een soort van surprise
maar dan anders. Hem leek het meer een understatement.
Kans
Wiskunde von ik min of meer wel n oardeg vak.
Misschien dat et me meer trok,
omda’k niet ales zo goed begreep as loater,
of misschien zoaken toen aans begreep, zo as veul
dingen met e tied aans begrepen worden.
De tangens kwam mij wel goed veur
mor de sinus doar von k niks an.
Veul liever was mij de cosinus
krekt as mien veurkeur bij x lag.
De x-as die heur horizon op pepier
uutstrekte, as of ik mij om mien as draaide,
tot ver veurbij de raand van t schrift,
de waand van t klaslokoal of t schoelplein.
Hoe aans warren die loodrechte lienen van y,
die zunder enne deurgoan kennen, gien rekeneng
holden mossen met dak en wolken.
As je je kop lang genog omhoog holden,
begunt et te tollen, en je worden niet gewoar of je
noar de toekomst of noar t verleden kieken.
Woar oneindigheid percies begunt, dut der weineg toe.
Dat getallen vroeg of loat n keer opholden, valt wel
te verwachten.
Ien e wiskunde kenstoe zukse dingen berekenen.
krekt as de kans, hoge ogen te gooien,
die weer niet veul groter is as
t vergooien van kansen ien dien leven.
Of hoe t iensmieten van eigen ruten
altied ien t verschiet leit
as òfstand x kort blift.